L'ome que plantava d'arbres

«Lo pastre, que fumava pas, anèt cercar un sacon e vogèt sus la taula un molon d'aglans. Se metèt a los espelucar, un puèi l'autre, menimosament, e a destriar los bons dels marrits. Tiravi sus la pipa. Me propausèri per l'ajudar. Me diguèt qu'aquò's èra son afar. Aquò rai : vist cossí i permejava, i tornèri pas. Aquí tota nòstra parlicada.» A l'occasion d'una longa escorreguda a pè dins un airal desèrt e enermassit de Provença Nauta, l'autor encontra un pastre solitari que plantava d'arbres, d'arbres a milierats. Brave e pacific, sus de tèrras que son pas quitament seus, fèrm dins son prètzfach, las doas guèrras mondialas e lo vielhum lo fan pas ni dobtar ni abandonar. Aital, annada après annada, tot una tèrra e tot un país tòrnan a la vida.