La ronda del diable

« […] e aquí dancèron tot lo jorn, una dança de totes los diables coma se ditz, que jamai non s’arrestava ». Un extrach del compte-rendut d’un festenal de ròck ? Non pas. E pr’aquò, i a plan quicòm que i fa resson dins La ronda del Diable, aqueste libre que nos conta l’istòria d’enfants desobesissents que defugisson los devers de l’escòla per anar dançar tot lor sadol a la fièira, a l’amagat dels parents. Mas es lo quite Drac, lo filh del Diable, qu’encontraràn pel camin, e, perdiu, dançaràn ben pro amb el ! Aquel sortís son diableton (aquò’s un acordeon), e de se metre a jogar… e dança que dançaràs… Fa son òbra la musica emmascaira, que degun i pòt pas resistir a-n-aquela prusina terribla d’un bolegar frenetic, de vam amb un ritme escupit del ventre de l’infèrn. Los enfants bèls primièrs, lèu tot lo vilatge : montada progressiva d’aquela fèbre contagiosa ; poténcia de la musica que domda los còsses ; dictatura electrica del riff. Apoteòsi dins una fòla farandòla… e davalada brutalassa “dins un grand çaganh de fin de bal”. Of… Polida fin, e los enfants de se prometre « de jamai pus dançar amb lo Diable ». Va plan, braves mainatges. Sabètz pas qué ? Per ieu n’acabi amb aqueste tèxte, que ara me languissi d’una sesilha d’escota de musica bauja ! Publicat dins Lo Diari n°67 - JFP